چیز دیگری که از همه ی اینها مهمتر است و باید توجّه داشته باشیم، باید تفکّر داشته باشیم، این است که در روز قیامت، دست ما، پای ما، چشم ما، گوش ما، زبان ما، پوست و گوشت و استخوان ما علیه ما شهادت میدهند. و نیز باید بدانیم که این دنیا، دنیای مادّه است و باطن این دنیا آخرت است؛ این دینا عَرَض است و باطن و حقیقتش آخرت است؛ و از نظر قرآن، عالم آخرت عالم حَیَوان است.
قرآن میفرماید:
شهید مهدی نوروزی چند صباحی قبل از شهادتش در سامرا، تنها فرزند و کودک
شیرخواره خود «محمدهادی نوروزی» را در آغوش گرفته و وصیت خود با او را میان
خانواده و مقابل دوربین بیان میکند.
” همیشه می خواستم که شمع باشم ، بسوزم ، نور بدهم و نمونه ای از مبارزه و کلمه حق و مقاومت در مقابل ظلم باشم . می خواستم همیشه مظهر فداکاری و شجاعت باشم و پرچم شهادت را در راه خدا به دوش بکشم. می خواستم در دریای فقرغوطه بخورم و دست نیاز به سوی کسی دراز نکنم. می خواستم فریاد شوق و زمین وآسمان را با فداکاری و آسمان پایداری خود بلرزانم. می خواستم میزان حق و باطل باشم و دروغگویان ومصلحت طلبان و غرض ورزان را رسوا کنم. می خواستم آنچنان نمونه ای در برابر مردم به وجود آورم که هیچ حجتی برای چپ و راست نماند، طریق مستقیم روشن و صریح و معلوم باشد، و هر کسی در معرکه سرنوشت مورد امتحان سخت قرار بگیرد و راه فرار برای کسی نماند…"
منبع: چ مثل چمران